Arkadiusz Staszczak to jeden z ciekawszych młodych piłkarzy na Lubelszczyźnie. Ma niespełna 20 lat i spory bagaż piłkarskich doświadczeń w tym kilkanaście miesięcy pobytu w Zabrzu, po testach o których dowiedział się ze.... strony internetowej. Aktualnie reprezentuje barwy Włodawianki, ale jak mówi chce spróbować sił w wyższej lidze. Jak przebiegała dotychczasowa przygoda z piłką prawego obrońcy zaczynającego karierę w Dubecznie? Ile zabrakło do Mistrzostwa Polski i kto we Włodawie jest najlepszym zawodnikiem? Zapraszamy do lektury.



Nie będziemy mówić, że Twoje nazwisko jest znane w województwie, bo chyba jeszcze tak nie jest. Przedstaw naszym czytelnikom przebieg kariery. Jak rozpoczęła się Twoja futbolowa przygoda?

- Moja przygoda z piłką rozpoczęła się w wieku 8 lat, ale było to granie całkowicie hobbystyczne. Po szkole spędzałem godziny na boisku z kolegami. W czwartej klasie szkoły podstawowej zacząłem uczęszczać na treningi w klubie, konkretnie w Hutniku Dubeczno. Przed pierwszym treningiem było trochę strachu, myślałem że będzie trudno grać ze starszymi i lepszymi od siebie. Szybko okazało się, że nie jest tak źle. Grałem w zespole juniorów, bo nie było drużyny trampkarzy. Dopiero po jakimś czasie to się zmieniło. Graliśmy w lidze okręgowej, zakończyliśmy sezon na trzecim miejscu, a ja strzeliłem wtedy 57 bramek. Gdy byłem w trzeciej klasie gimnazjum za namową trenera Dąbka dołączyłem do Włodawianki. Występowałem w juniorach, w tym samym czasie seniorzy bili się o wejście do czwartej ligi. W końcówce sezonu zagrałem z nimi kilka spotkań. To były krótkie epizody, najdłuższy występ trwał może pół godziny. Po ukończeniu gimnazjum czekał mnie wybór szkoły średniej. Wtedy chciałem bardzo dostać się do Górnika Łęczna, ale niestety się nie udało. Postanowiłem więc pójść do Lublina. 

Co wydarzyło się później? Trenowałeś i uczyłeś się w Lublinie?

- Trafiłem do klasy ... kelnerskiej. Wiem, że to trochę dziwne ale już po miesiącu przeniosłem sie do klasy typowo piłkarskiej. Na początku jak zwykle miałem trochę obaw, ale znowu okazało się, że niepotrzebnie. Trenowalismy w ramach zajęć lekcyjnych, a na dodatkowe treningi chodziłem do Lublinianki. Niestety szybko okazało się, że chcąc trenować w tej drużynie muszę również w niej występować, inaczej pozwolenia na treningi nie ma. Musiałem coś wybrać. Zdecydowałem się na treningi w szkole i grę we Włodawie. Starałem się chociaż raz w tygodniu, w piątki trenować z drużyną, ale nie było to proste. W rundzie jesiennej częściej niż w pierwszym składzie wchodziłem z ławki rezerwowych. Zmieniło się to wiosną. 

Wtedy też pojawił się temat Górnika. To dość ciekawa historia,bo nie masz menadżera, a znalazłeś się w jednym z najbardziej zasłużonych dla historii piłki nożnej w naszym kraju klubów.

- Jeden z kolegów przeczytał na stronie Górnika Zabrze, że są planowane testy dla rocznika 92. Nie zastanawialiśmy się długo i pojechaliśmy. To był marzec, a ja z dwoma kolegami graliśmy sparing na sztucznym boisku w Katowicach. Po meczu zaproponowano nam kolejny przyjazd, w maju. Tak też się stało chociaż ostatecznie w Zabrzu zostaliśmy tylko we dwóch, ja i Łukasz Mietlicki (dziś zawodnik Stali Kraśnik-przyp.red.). 

Podobało Ci się w Zabrzu? Twoje życie dość mocno się zmieniło. Jak przyjęli Cię nowi koledzy?

- Mieszkaliśmy w internacie. Tam była fajna atmosfera, tak jak w drużynie. Koledzy okazali się bardzo mili. Tradycyjnie początki były ciężkie. Obaj z "Mietlakiem" graliśmy w drużynie juniorów rocznika 92/93 w lidze okręgowej. Szło nam nieźle i w koncówce rundy jesiennej przeszliśmy do drużyny juniorów starszych grających w 1 lidze wojewódzkiej rocznika 91/92. Od rundy wiosennej wywalczyłem miejsce w pierwszym składzie i zagrałem wszystkie mecze, nie licząc pauzy za kartki. To był czas kiedy moja wiara i pewność siebie mocno wzrosły. Skończyliśmy sezon na trzecim miejscu. Byliśmy trochę źli, bo przez pewien czas byliśmy liderem. Ligę wygrał Ruch przed Gwarkiem Zabrze. Pierwszy zespół Górnika w tamtym sezonie awansował do Ekstraklasy i otworzyła się możliwość gry w  Młodej Ekstraklasie. Tak też się stało, znalazłem się w kadrze zespołu w tych rozgrywkach. Podobnie jak Łukasz Mietlicki. W wakacje nastąpiło połączenie Górnika SSA z MSPN Górnik Zabrze i mieliśmy bardzo dobrą drużynę w roczniku 92 wraz z kilkoma chłopakami z rocznika 93.