Marcin Goździołko to jedna z barwniejszych futbolowych postaci na Lubelszczyźnie. Nie osiągnął tyle co Cezary Kucharski czy Modest Boguszewski, ale całe życie podporządkował piłce nożnej i z futbolem wiąże swoją przyszłość. Jak przebiegała jego kariera, dlaczego nie zagrał w wyższych ligach, czy gra w piłkę to już temat zamknięty? O tym wszystkim w szczerej rozmowie z naszą redakcją jeden z najbardziej skutecznych napastników województwa w ostatnich latach.




Marcin jako piłkarz

Lubgol.pl: Pamiętasz początki kariery? Zaczynałeś w Lublinie?

Marcin Goździołko: Przygodę z piłką zacząłem mając osiem lat. To było w roku 84. Trenowałem w Lubliniance i tam przechodziłem wszystkie szczeble aż do seniora. Pierwszym trenerem był Jan Puchała, który przyjął mnie do zespołu warunkowo. Wtedy nie było grup dla ośmiolatków więc trenowałem z kolegami starszymi od siebie o trzy lata. Później były kolejne szczeble w piłkarskim rozwoju, ale fakt bycia najmłodszym towarzyszył mi w każdej z tych grup. Na początku tej przygody gra w piłkę była dla mnie oczywiście zabawą. Dopiero po trzech-czterech latach treningów zaczęła się kształtować smykałka do zdobywania bramek.

Zawsze byłeś napastnikiem? Z reguły najlepsi napastnicy to Ci którzy zaczynali jako obrońcy i odwrotnie. Wiedzą jak zachowuje się rywal.

- Zawsze. Od samego początku grałem w ataku i to nie zmieniło się do końca mojej gry. Moim celem było zdobywanie goli i starałem się to robić niezależnie od tego z kim i gdzie grałem. 

A jacyś idole z dzieciństwa? Każdy chyba kogoś podpatrywał.

- Oczywiście. Jak wspominałem na początku to była zabawa. Zbierałem plakaty z zawodnikami, które później wieszałem na ścianie. Pamiętam, że miałem też książkę, w której opisane były sylwetki kilkudziesięciu piłkarzy. Czytałem i przeglądałem ją bardzo często. To byli zawodnicy urodzeni w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych m.in. Maradona. Wszędzie trąbiono o tym, że najlepszym zawodnikiem na świecie jest Pele. Później byli też inni piłkarze. Słynna holenderska ekipa Gullit - Van Basten - Rijkaard. W latach dziewięćdziesiątych Roberto Baggio i inni.

Wcześnie zadebiutowałeś w seniorach. Dość szybko dano Ci taką szansę.

- W seniorach wystąpiłem w wieku niecałych piętnastu lat u trenera Leszka Wójcika. To był drugi zespół Lublinianki. Tam występowałem i nawet udało mi się strzelić kilka bramek. W pierwszym zespole grającym w trzeciej lidze zadebiutowałem w wieku szesnastu lat.  Jako juniorzy starsi graliśmy w finałach Mistrzostw Polski w Białymstoku, gdzie zajęliśmy piąte miejsce. Tam naszym rywalem była m.in. Jagiellonia z Tomkiem Frankowskim w składzie. Po tym turnieju kilku z nas zostało włączonych do kadry pierwszego zespołu, a później był wspomniany debiut.

W tym samym czasie były też powołania do kadry narodowej. Trudno było się tam dostać?

- Na kadrę jeździłem w latach 90-91 i zaliczyłem jedenaście występów. Na jednym z turniejów udało mi się też zdobyć bramkę. Trenerem tego zespołu był Mirosław Jabłoński (późniejszy trener Legii Warszawa czy też niedawno GKS Bogdanka - przyp.red.). 

W 93 roku kolejna reprezentacja zdobyła w Turcji Mistrzostwo Europy. Trenerem był Andrzej Zamilski.

- Selekcja do reprezentacji, w której odbywała się przez kadry województwa i tam "rekrutację" przeprowadzał Andrzej Zamilski. To on mnie wychwycił. Faktycznie później kadra zdobyła tytuł, grał tam wtedy Piotrek Bielak (wtedy także zawodnik Lublinianki - przyp. red.).

Pamiętasz kto wtedy jeszcze z Tobą jeździł na kadrę?

- Tak, grali m.in. Mariusz Sawa czy Grzegorz Skwara, Darek Solnica z Łukowa, Jacek Borkowski z Radomiaka. Było paru ludzi, którzy potem grali w Ekstraklasie.

A potem przeniosłeś się do Białej Podlaskiej by znowu wrócić do Lublina.

- Tak, grałem tam przy okazji studiów. W sumie 1,5 roku i zdecydowałem się na powrót do Lublinianki. Udało mi się zadebiutować w jej barwach w drugiej lidze, ale radość trwała krótko. Pojawiły się problemy przy okazji badań lekarskich, konkretnie EKG. Coś wyszło nie tak i straciłem szanse gry. Chodziłem od lekarza do lekarza by zweryfikować te wyniki. Robiłem badania, próby wydolnościowe. Ostatecznie skończyło się dobrze, bo dostałem zaświadczenie od kardiologa, że wszystko jest w porządku, ale w tym momencie Lublinianka spadała do trzeciej ligi.

W trzeciej lidze też nie było różowo, bo wydarzyło się coś co chyba Cię trochę podłamało.

- Grałem w trzeciej lidze do momentu, kiedy spaliło mi się mieszkanie. Ja sam podtrułem się tlenkiem węgla i trafiłem do szpitala. To był trudny moment, bo klub w którym występowałem przez jedenaście czy dwanaście lat w żaden sposób mi nie pomógł. Nikt nawet nie odwiedził mnie w szpitalu, a po wyjściu z niego ja praktycznie nie miałem gdzie mieszkać. Generalnie byłem zły na to wszystko. Na domiar złego okazało się, że klub nie wypłaci mi żadnych pieniędzy, bo nie trenowałem, a więc oni nie mieli ze mnie pożytku. Wyglądało to tak jakby nie stało się nic wielkiego, przecież spaliło mi się tylko mieszkanie...

Marcin Goździołko na ławce trenerskiej Orionu - fot. orion-niedrzwica.pl

fot.druzynahalowa.eu