To jeden z przedstawicieli młodych i zdolnych zawodników z naszego regionu, urodzonych w roku 1994, który po ukończeniu gimnazjum przystał na propozycję Legii i wyjechał z Krasnegostawu do Warszawy. O transferze do „Wojskowych”, akademii stołecznego klubu, grze w Młodej Ekstraklasie, a także o planach i nadziejach związanych z nowym rokiem. Łukasz Turzyniecki w rozmowie z wortalem LubGol.pl.

Rocznik 1994 był w Krasnymstawie naprawdę bardzo utalentowany. Swego czasu zaliczaliście się do jednych z najlepszych ekip w województwie. Wydawało się, że z tej grupy wyłowi się kilka perełek, które będą mogły osiągnąć sukces w futbolu. Niestety, wasze losy potoczyły się różnie. Jedynie ty i Sebastian Kowiński rozwijacie się tak, jak wszyscy tego oczekiwali. Jak myślisz – dlaczego wam się udaje, a innym nie wyszło?

- W naszym zespole było kilku chłopaków, którzy naprawdę dobrze rokowali na przyszłość. Ogromna w tym zasługa trenerów Jedynki, w szczególności pana Marka Kwietnia, który swoją pasją i poświęceniem potrafił zachęcić nas do treningów. Ukształtował nas nie tylko jako adeptów piłki, ale także jako ludzi. Myślę ze bez niego z pewnością nie było by mnie w miejscu, w którym jestem teraz. Jestem mu bardzo wdzięczny. Innym nie wyszło pewnie dlatego, że traktowali piłkę bardziej jako hobby i sposób na aktywne spędzanie czasu i z biegiem lat przestało ich to po prostu bawić.

Z drugiej strony, ty oraz Sebastian byliście absolutnie najlepsi w swoim roczniku. Regularnie graliście w kadrze województwa lubelskiego, więc nie ma w tym przypadku, że to akurat wy wypływacie na głębokie wody.

- Kadra województwa jest najlepszym sposobem na wypromowanie się i pokazanie swoich umiejętności. Poprzez dobra grę można trafić do notesów wielu skautów, a nawet reprezentacji Polski. Myślę, że byliśmy najbardziej zdeterminowani do rozwoju i to spowodowało, iż możemy trenować w takich klubach jak Legia czy Widzew. Dzięki zaufaniu trenera Marka Wawera, a także atmosferze panującej w kadrze, osiągaliśmy dość dobre wyniki. Z tamtej drużyny wielu zawodników puka do drzwi dużej piłki.

Twoim zdaniem – jesteś przykładem czystego talentu, czy na grę i pozycję w Legii musiałeś przede wszystkim pracować?

- Nie uważam siebie za wielki talent. Wielu chłopaków rokowało jeszcze lepiej, ale brakowało im motywacji. Ja miałem szczęście, ponieważ od najmłodszych lat rodzice wozili mnie na treningi i byli oparciem w trudnych chwilach. Dzięki ich poświeceniu miałem zapewnione wszelkie warunki do rozwoju. W głównej mierze, to właśnie oni przyczynili się do tego, że piłka staje się powoli moją pracą. Bywało tak, iż prosto z treningu piłkarskiego jechałem na basen, oczywiście z rodzicami. W moim przypadku wsparcie rodziców i determinacja przyczyniły się do sukcesu.

Kiedy zaczęła interesować się tobą Legia? Jak przebiegał proces twojego transferu? W przypadku innego gracza z Lubelszczyzny, Ariela Borysiuka, do Białej Podlaskiej przyjeżdżał sam Marek Jóźwiak.

- Pierwsze sygnały od Legii otrzymałem w pierwszej gimnazjum. Po meczu kadry województwa lubelskiego z reprezentacją Mazowsza, zadzwonił do mnie trener Sowiński z zapytaniem o przyjazd na testy. Pojechałem i wypadły one pozytywnie. Nie zdecydowałem się wtedy na transfer, który nastąpił dopiero po ukończeniu gimnazjum. Wtedy ponownie zawitałem przy Łazienkowskiej i byłem zdecydowany by tu zostać. Z perspektywy czasu wiem, że był to najlepszy wybór i cieszę się, iż tu jestem.

Chyba długo nie zastanawiałeś się nad przejściem do Legii? Wyjazd z prowincjonalnego Krasnegostawu do wielkomiejskiej Warszawy był krokiem w nadprzestrzeń?

- Propozycja gry w Legii była spełnieniem marzeń. Zastałem tu świetne warunki do dalszego rozwoju, wykwalifikowanych trenerów. Na początku wszystko wydawało się nowe i obce, ale zostałem tutaj naprawdę dobrze przyjęty.

Jak wyglądały początki w Warszawie? Byłeś młody, o wyjściach do klubu nie było jeszcze raczej mowy, ale wiadomo, że to miasto zgubiło już niejednego młodego chłopaka. Mieszkasz w bursie, czy klub wynajmuje mieszkanie?

- Wszyscy zawodnicy przed ukończeniem edukacji w liceum mieszkają w bursie. Zajmujemy całe piętro. Atmosfera jest naprawdę fajna. Opiekują się nami trenerzy, o większych wyskokach nie może być zatem mowy. Poza tym, każdy wie, że droga stąd prowadzi już tylko w dół, więc żadnych wybryków nie było.

Przy Łazienkowskiej dostrzegłeś różnicę pod każdym względem? Kontrast między treningami w Jedynce a Legii jest chyba ogromny?

- Przede wszystkim inne jest tutaj podejście. Każdy wie, że na jego miejsce jest wielu innych chętnych i nie ma mowy o odpuszczaniu. W akademii pracują świetni trenerzy, którzy wykonują bardzo dobrą robotę. Mamy wszystko, czego potrzeba, by się rozwijać i realizować marzenia. Pozostaje jedynie pracować.