Dionizy Hałasa miał już okazję w przeszłości być członkiem klubu, teraz poszedł krok dalej i został wybrany na stanowisko prezesa. Zarówno przed nim, jak i samą Tomasovią Tomaszów Lubelski stoi teraz wiele trudnych wyzwań.

Przyzwyczaja się pan już powoli do myśli, że jest pan prezesem Tomasovii? To z pewnością nowe wyzwanie.

- Rzeczywiście, jest to nowe i ciekawe doświadczenie i jeszcze nie do końca oswoiłem się z tą myślą. Nie ukrywam jednak, że jako członek klubu doświadczenie mam spore, bo przez kilkanaście lat pracowałem już w zarządzie i jako taki ogląd pracy już mam.

Czy fakt, że wcześniej działał pan w takim charakterze, może pomóc teraz panu lepiej zrozumieć i sprawować funkcję prezesa?

- Nie zawsze patrzyłem na to wszystko z boku i byłem tylko „obserwatorem”. Zdarzały się sytuacje, że cały zarząd się wykruszał, a ja zostawałem sam z panem Stanisławem Pryciukiem. Trzeba było przygotować niezbędną dokumentację, rozliczać sprawy finansowe.

W jednej z lokalnych gazet wspomniał pan, że decyzja o kandydowaniu narodziła się w pana głowie po namowach pana Andrzeja Kaczora. Gdyby nie to, czy zdecydowałby się pan na taki krok?

- Zdecydowanie nie, bo aby móc kandydować, potrzebowałem zgody swojego pracodawcy, czyli pana Andrzeja Kaczora. Wiadomo, wiąże się to z dodatkowym wysiłkiem i dodatkową pracą po godzinach. W związku z tym musiałem mieć jasną sytuację, ale pan dyrektor Kaczor nie tylko mnie poparł, ale wręcz namawiał. Od blisko 20 lat jestem w szpitalu zastępcą ds. lecznictwa, na pewno zna moje plusy i minusy, w związku z tym jego opinia miała pozytywny wpływ na kandydowanie.

Gdy umawialiśmy się na przeprowadzenie wywiadu, wspomniał pan, że nie należy pana przedstawiać, bo od wielu lat kibicuje pan Tomasovii, pomaga sportowcom. Mimo wszystko warto poświęcić parę linijek tekstu na pana osobę. Od 40 lat pracuje pan w tomaszowskim szpitalu, jest pan osobą ogólnie znaną w lokalnym środowisku.

- Z Tomaszowem jestem związany od 1965 roku, tu kończyłem liceum, a po skończeniu Akademii Medycznej w Lublinie powróciłem do niego w 1975 roku. W tomaszowskim szpitalu nieprzerwanie pracuję do dziś. Równocześnie byłem już blisko Tomasovii, nie tylko jeżeli chodzi o piłkę nożną, ale też inne sporty, takie jak tenis, siatkówka czy lekkoatletyka. Służyłem jak tylko mogłem pomocą medyczną, a z czasem ta współpraca coraz bardziej się zacieśniała, w związku z czym zaproponowano mi pracę w zarządzie. Oczywiście nigdy nie pracowałem na stanowisku lekarza klubowego, ale jak tylko mogłem, to starałem się pomagać. Z czasem to wszystko się skomercjalizowało, uprawnienia przejęli lekarze medycyny sportowej.

Porównań z panem Andrzejem Kaczorem na pewno pan nie uniknie. Za jego prezesury Tomasovia dwukrotnie awansowała do "starej" III ligi. Dostał pan już od niego cenne wskazówki na początek swojej kadencji?

- Można powiedzieć, że wymieniamy uwagi na bieżąco. Oczywiście trzeba zwrócić uwagę na to, że pan Andrzej Kaczor działał w klubie kilkanaście lat temu. Dzisiaj wszystko wygląda trochę inaczej, jeżeli chodzi np. o sposób finansowania, sponsoring, a nawet o mentalność ludzi. Wolałbym jednak unikać porównań, bo na dobrą sprawę nie ma nawet czego porównywać. Pan Kaczor miał duże sukcesy na swoim koncie, poza tym nikt przed nim nie sprawował dwóch kolejnych kadencji prezesa Tomasovii. Ja tą funkcję sprawuję niespełna miesiąc.

Tomaszowski klub ma nie tylko nowego prezesa, ale też nowy zarząd. Jak pan zapatruje się na współpracę z osobami, które zostały wybrane na ostatnim walnym zgromadzeniu?

- W moim odczuciu jest to zespół bardzo wartościowych, odpowiedzialnych ludzi. Nie ma w zarządzie ludzi przypadkowych, są osoby, którym leży na sercu dobro klubu. Chciałbym to maksymalnie wykorzystać, pytanie tylko, czy mi się to uda. Funkcjonujemy przecież jako działalność społeczna, nie pobieramy za to, co robimy, żadnych pieniędzy. Nie wiem czy wystarczy nam wszystkim cierpliwości, czy nie będzie to taki chwilowy zapał, ale myślę, że nie.

Może jeszcze za wcześnie na takie pytania, ale czy klub, jako organizację, da się w jakiś sposób porównać z zarządzaniem szpitalem? I przede wszystkim, czy wzorce z placówki zdrowotnej, da się przełożyć na grunt organizacji sportowej?

- Na pewno tak, bo w naszym przypadku jest jeden wspólny problem: zadłużenie. Wiadomo, że rzadko która placówka służby zdrowia ma bilans dodatni, większość z nich jest zadłużona. Trzeba zatem wdrażać pewne programy oddłużania. Niemniej jest kilka atutów, które chcielibyśmy wykorzystać w samym klubie. Przede wszystkim należy podkreślić bardzo dobrą współpracę między zarządem a OSiR-em z panem dyrektorem Stanisławem Pryciukiem. Nasz główny sponsor, czyli Urząd Miasta, krytycznym okiem patrzy na zadłużenie, na wydatki, ale uważam, że możemy liczyć na jego życzliwą pomoc. Umówmy się, nie uda nam się długu zredukować od razu, na to trzeba kilku miesięcy, a może nawet lat. W związku z tym nasze wysiłki będą szły głównie w tym kierunku.