Jesienią wypadł z obiegu i – jak sam mówi – nosił się z decyzją odejścia od futbolu. Nie grał, leczył się, ale powraca. Wciąż jest nadzieja, że to nie jego koniec. Dziś Paweł Szokaluk jest już w Gdańsku, gdzie dość niespodziewanie będzie kontynuował swoją karierę. 23 – letni golkiper podzielił się z nami odczuciami po podpisaniu, krótkiej, trzymiesięcznej umowy z Lechią Gdańsk.








Jakie było twoje pierwsze wrażenie, gdy usłyszałeś o możliwości przejścia testów w Lechii?

Na pewno się ucieszyłem, bo czekałem na swoją szansę. Do zespołu z wyższej ligi chciałem przejść już od czasu pobytu w Szamotułach. Cel był taki, by po ukończeniu szkółki trafić do klubu z Ekstraklasy lub pierwszej ligi. Nie udało się i przez cztery lata błądziłem. Ostatnie dwa i pół roku spędziłem w Chełmiance, dlatego propozycja testów w Lechii była dla mnie wyzwaniem. Skończyło się podpisaniem kontraktu, a to nastroiło mnie optymistycznie.

Podobno na testach zrobiłeś pozytywne wrażenie na trenerach.

Jeśli mam być szczery, to do końca nie byłem z siebie zadowolony. Nie czułem się w pełni formy fizycznej przez chorobę, z którą zmagałem się w styczniu i lutym. Po rozmowie z Andrzejem Juskowiakiem i trenerami dowiedziałem się jednak, że zrobiłem dobre wrażenie.

Jesień nie należała do ciebie, broniłeś tylko w sześciu meczach, ale to też na skutek kontuzji.

Latem miałem problemy z więzadłem i łękotką. Myślałem, że moja przerwa potrwa krócej, ale ostatecznie rozbrat z piłką był dłuższy. Po zakończeniu rundy jesiennej i rozmowach z menadżerem dowiedziałem się, że szykuje się dla mnie jakiś wyjazd. Zdecydowałem, że muszę popracować nad formą. Jeździłem więc do znajomego trenera z Wadowic – Daniela Pawłowskiego. Pod koniec grudnia byłem w dobrej formie. W styczniu rozpoczęły się kolejne problemy, tym razem z zatokami i ponad miesiąc miałem wyjęty z piłkarskiego życia.

Kiedy pojawił się po raz pierwszy temat Lechii?

Przyjechałem do Gdańska w niedzielę, 23 marca, a sam temat stawienia się na testach wypłynął kilka dni wcześniej.

Były jakieś inne opcje, czy Lechia stanowiła priorytet?

Prawdę mówiąc na początku marca w grę wchodziły inne opcje. W pewnym momencie zaczynałem już powątpiewać. Mam 23 lata i musiałem podjąć decyzję co dalej. Skoro nie piłka, to w grę wchodziła praca w rodzinnej  firmie. Trenowałem indywidualnie i wtedy pojawił się temat Lechii.

Podobno dużą rolę przy tym transferze odegrał twój menadżer.

Nie powiedziałbym, że tak było. Lechia otrzymała moje CV i uznała, iż warto zaprosić mnie na testy. Potem wszystko było już w moich nogach i rękach. Menadżer miał tylko możliwość, przekazania mojego CV do wglądu trenerom. A co do reszty, to byłem już zdany na siebie.

Przyznasz, że to twoja życiowa szansa. Złapałeś Pana Boga za nogi?

Na pewno szansa. Nie ukrywam, że od wielu lat gra w klubie z wyższej ligi była moim celem. Dążyłem do tego. Koledzy, którzy kończyli ze mną szkółkę w Szamotułach – Słowik, Krakowiak, czy Ptak, debiuty w Ekstraklasie mają już za sobą, a przecież byliśmy kiedyś na jednym poziomie.

Wielu kibiców na Lubelszczyźnie z niedowierzaniem przyjęło to przejście. Nie wiem, czy to zazdrość, czy zdziwienie, że gość z trzeciej ligi przechodzi nagle do klubu z Ekstraklasy.

Nie jestem przecież zawodnikiem, który grał jedynie w Chełmiance czy Sparcie Rejowiec. Trenowałem w Szamotułach, a jest to szkółka, w której szlify zdobywali Fabiański, Załuska, czy inni piłkarze, którzy wyszli spod ręki trenera Andrzeja Dawidziuka. Po tym pobycie moja kariera niestety zastopowała. Sam wiesz, jakie są warunki do treningów dla bramkarzy w trzeciej lidze. Typowy trening pod golkipera miałem raz w tygodniu lub w ogóle. Kiedy w Chełmiance Łukasz Kijańczuk miał kontuzję i zostałem jako jedyny bramkarz, to trener mówił mi: „Idź Paweł, masz czterdzieści minut dla siebie”. I wiesz co wtedy robiłem? Brałem piłkę, żoonglowałem, biegałem, bo co bramkarz może zrobić sam? Stąd też te moje wahania formy.  By ratować sytuację indywidualnie dbałem o swój trening i pracowałem z trenerem Tomaszem Pomianem z Krasnegostawu.

Myślę również, że złą atmosferę zrobiła zawiść części kibiców, która zaczęła się po meczu Pucharu Polski z AMSPN Hetman Zamość. Nazwano mnie antybohaterem chełmskiej piłki. Był to ciężki okres, bo wszystko ma swoje źródło. Chełmianka nie miała wtedy rezerwowego bramkarza, więc ponad miesiąc trenowałem i grałem z urazem pachwiny. Uraz był na tyle dokuczliwy, że nie mogłem nawet wykonywać „piątek”, a do mięczaków nie należę. Mogłem zrezygnować w trosce o własne zdrowie. Nie zrobiłem tego, jeździłem na rehabilitację, którą sam opłacałem i długi czas nie mogłem funkcjonować bez środków przeciwbólowych.

Spotkałem się z opinią, że w Chełmiance z dobrego bramkarza można bardzo szybko zrobić przeciętnego.

Nie chcę się żalić, ale w Chełmiance często wymagali ode mnie więcej, niż sami potrafili dać. Rozumiem, że piłkarze z pola mieli zajęcia z trenerem Arturem Bożykiem, ale bramkarz był odpychany na boczny tor. Brakowało warunków do rozwoju. Nie oczekiwałem przecież codziennych zajęć z trenerem bramkarzy, ale przynajmniej dwa lub trzy razy w tygodniu. Na początku to jeszcze jakoś wyglądało, treningi były częściej, później nie było ich w ogóle. Czasami bywały sytuacje, że na treningu bramkarskim mieliśmy do dyspozycji tylko dwie lub trzy piłki.

Parę osób uważa, że przy dobrym treningu możesz jeszcze odpalić.

Tutaj, w Gdańsku, mam w głowie jedynie piłkę. Nic poza tym mnie nie obchodzi. Wszystko jest na swoim miejscu, pozostaje jedynie trenować i liczyć, że kontuzje będą mnie omijały. Dla mnie Lechia to bardzo dobre miejsce do rozwoju.

Podpisałeś kontrakt tylko do końca sezonu. I tak się zastanawiam, czy to wystarczający czas, by cokolwiek pokazać od siebie.

Fakt, to tylko trzy miesiące, ale już czuję, że zajęcia podnoszą moją formę, choć dostaję niezły wycisk. Warunki do pracy mam znakomite, więc wiele zależy ode mnie. Muszę skorzystać z szansy na progres.

Lechia niby nie ma asów na pozycji bramkarza, ale chyba ciężko będzie wskoczyć do bramki, ba – nawet załapać się na ławkę. Wydaje się, że czeka cię gra w rezerwach.

Nie od razu wszystko da się zrobić. Trenuję z pierwszym zespołem. Złapałem kontakt z chłopakami. Na treningach nie wyglądam źle. Najpierw muszę pokazać się w rezerwach, to oczywiste. Trenerzy muszą wyrobić sobie o mnie opinię. Muszę spokojnie czekać na swoją szansę.

Sporo ważnych zmian ostatnio u ciebie. Niedawno ślub, teraz transfer do Lechii.

W sobotę, 22 marca wziąłem ślub cywilny, a w niedzielę pobudka o szóstej rano i pociąg do Gdańska.

OK, to na koniec. Czego spodziewasz się po tym wyjeździe?

Najbliższym celem będzie zaprezentować się z dobrej strony i przedłużyć kontrakt. Te trzy miesiące to czas próby dla mnie. Chciałbym zostać w Lechii na dłużej, dlatego pokażę na co mnie stać. Tym, którzy mi dobrze życzą dziękuję, a tym którzy kopią dołki chcę powiedzieć, że szukam pozytywów w każdej sytuacji, bo żadne doświadczenie nie jest całkowicie negatywne.